ga naar homepagina

Drie Octoberstraat 11
2313 ZL Leiden
tel. 071 - 5131024
info@benvroom.nl

 

Usability

Usability & SEO advies
Expert review
Usability test

Boeken
Checklists
Artikelen

Verhalen

Foto's

Bio & Publicaties

Kort verhaal

       
 

Het automatisme van de vadernaam

   
       
 

Ze heet Rosa Adriënne Vroom. In de regel krijgen kinderen de naam van de vader, maar aangezien Liesbet en ik niet getrouwd zijn, konden we kiezen, en Liesbet protesteerde hevig tegen dit gebruik. Het kind was toch het meest van haar, ze vond dat het ook haar achternaam, Winkelmolen, moest dragen. Ik deelde Liesbets aversie tegen het automatisme van de vadernaam, maar wilde mijn achternaam ook niet voetstoots prijsgeven. Hoewel ik minder fel was dan Liesbet, vond ik dat wij beiden evenveel recht hadden onze naam aan het kind te schenken. Daar was weinig op af te dingen.

Er leek maar één oplossing mogelijk: loten. Maar ja, een muntje opgooien, dat vonden we niet gepast. Ik herinnerde me hoe Sophia Loren de loting voor het wereldkampioenschap voetbal in Italië verrichtte: haar lange vingers gleden in enorme cognacglazen, omvatten de balletjes die erin zaten, kneedden ze, koesterden ze en haalden ze er, tegen de tijd dat mijn eigen ballen jeukten, met zwoele ogen uit om ze aan een blatende bobo te geven. Dat sprak tot de verbeelding. Wij trokken twaalf balletjes met ringetjes en kauwgomballen uit een kinder-automaat, stopten steeds in drie balletjes briefjes met respectievelijk vro, winkel, om en molen, en nodigden onze vrienden Peter en Lia uit om de loting te verrichten. Lia kreeg een schaal met balletjes vro en winkel, Peter een met om en molen. We deden best of five: degene waarvan drie keer de hele naam werd getrokken, mocht hem aan ons kind geven.

Na een avond met veel drank was het 's ochtends bij de koffie zover. Lia trok een winkel, Peter een om. Na vijf keer werd er als eerste een winkelmolen getrokken. Na nog een paar mishits kwam er opeens twee keer vroom tevoorschijn. Ik kreeg het benauwd: ik wilde wel evenveel kans hebben, maar gunde Liesbet eigenlijk de naam omdat zij het toch echt het liefste wilde. Ik begon te zweten. Een tweede winkelmolen kwam uit de bokalen. Zenuwachtige hilariteit; wie nu de gelukkige was, zou winnen.
En Liesbet was de gelukkige: de laatste combinatie was winkelmolen. Liesbet blij en ik opgelucht.

Niet lang daarna hoorden we dat wij helemaal geen vrije keuze voor de achternaam zouden hebben als ik het kind van tevoren zou erkennen (en dat wilde ik). De wetswijziging die keuzevrijheid bood, zou pas het jaar na Rosa´s geboorte ingaan.
Vreemd genoeg had Liesbet steeds minder moeite met de gevolgen voor de achternaam - ze vond de erkenning belangrijker. Met de loting hadden we blijkbaar het automatisme van de vadernaam doorbroken - nu waren we pas echt vrij om te bedenken wat wij wilden.

Tegelijkertijd groeide mijn voorkeur om het kind mijn naam te geven. Het kind is zó van de moeder, het groeit erin, komt eruit en wordt door de moeder gezoogd, dat het kind ook iets mag krijgen dat het met de vader verbindt: de naam. Eind juni zijn we voor de erkenning naar het gemeentehuis gegaan, drie weken later kregen we Rosa - Rosa Adrienne Vroom.